Het was alweer ruim een half jaar geleden dat ik in India was. Maar na landing op IGI Airport (Indira Gandhi International) was ik meteen weer ‘thuis’. Met name de taxirit van het vliegveld naar het hotel is altijd weer een ‘feest van herkenning’. De roekeloze rijstijl, het onophoudelijke getoeter (zelfs als er niets aan de hand is) en manoeuvres waarvan je denkt ‘hm, dit ging maar net goed’.

Ik ga er helemaal in op

Ik kom hier in India dus om mee te werken aan de doelstelling van Women on Wings maar op de momenten dat ik niet in vergadering zit of achter een laptop ben ik zoveel mogelijk buiten. Om indrukken op te doen hoe dit land met 1,2 miljard (en Delhi met 16 miljoen) inwoners in elkaar zit. Ik heb niet de illusie het hele land ooit helemaal te kennen maar ik doe elke keer een poging :-). Het is natuurlijk ook maar net met welke blik ik (en anderen) naar alles kijk en ik zie wat ik moet of wil zien. Laat ik het langs me heen glijden of ga ik er helemaal in op? Ik kies altijd het laatste. Pas dan doorleef ik een land en een volk. En elke trip is dan ook weer een aanvulling op de al aanwezige belevenissen. Om jullie in dat stuk even mee te nemen een paar dingetjes die je na doen denken over wat je perceptie nu van bepaalde dingen is. Hoe kijk jij nou naar….

• Afstanden? Dus kilometers van-naar? Hoe ver is ver nu eigenlijk? Ik weet bijv. uit mijn hoofd dat Deventer-Amsterdam via de A1 100 kilometer is. Staat aan het begin van de A1 in Deventer. Van Bussum naar Amsterdam zo’n 22 kilometer, maar dat is dan Oost, want naar West ietsje meer want je moet de ring nog afrijden…. Hier in India laat ik de afstanden (met bijbehorende tijdsaspect) altijd meteen varen. Was de heenweg vanochtend volgens de tuktuk-driver 8 kilometer, zegt de meneer van de middag voor de terugweg doodleuk dat het 21 km is. Overigens hoort bij zo’n nieuwe afstand ook een nieuwe prijs. Dus heen 80 Rupees en terug 130. Je dingt nog wat af en gaat zitten en je ‘stort’ je als het ware in het verkeer van Delhi. Brede wegen, smalle straatjes, langs hutjes, langs appartementen, grote shopping malls en ‘markets’. Alles is er. Vooral veel van alles. Mensen, winkeltjes, stalletjes, auto’s, tuktuks, brommers. 1 tuktuk-driver vroeg me vanmiddag: you have tuktuk in your country? Ik zei nee, wel fietsen, brommers en auto’s. En terwijl ik hem antwoordde realiseerde ik me dat het voor veel mensen in ons land eens goed zou zijn in een tuktuk wat afstanden af te leggen…. Ik vind het een heerlijk onlosmakelijk deel van Incredible India.
• Het weer. Ik weet dat iedereen in Nederland op dit moment ‘hysterisch’ blij of juist niet is van het ijs, de sneeuw, de kou, etc. Waarom ben je blij? Of juist niet? Het is natuurlijk maar wat je gewend bent en wat je fijn vindt. Mijn vrienden in Montreal kennen elke winter -30 of -40…. Wekenlang. Kijken er niet meer van op. Sterker nog: ze zijn niet eens blij als de winter pas laat inzet. Hier in Delhi is het nu ook relatief ‘koud’. Namelijk ongeveer 20+ graden. Dat is koud voor hen…. Je ziet daarom ook mensen met jasjes, sjaals, dichte schoenen, geen flipflop (behalve die van mij) in de buurt…. Over een week of 6 is het hier weer 40+ graden en lekker vochtig. Die temperatuur ken ik hier alleen maar, dus deze dagen zijn wat dat betreft een genot om in te werken. Het is maar wat ik fijn vind dus :-).
• Service in winkels. Ik ging vandaag op retailcheck. Bestaande en nieuwe formules bekijken, lokaal en internationaal. Nu hebben wij onze mond tegenwoordig vol van de service in Nederlandse restaurants en winkels. Dat die zo slecht zou zijn. Ik heb eens extra goed opgelet maar van de Indiase service in winkels word je ook niet altijd blij. Vragen wel ‘can I help you’, maar na een ‘I would like to look around’ gaan ze of weg en blijven ergens ‘hangen’ (vergelijkbaar met jonge meisjes in Nederlandse modewinkels…) of ze blijven achter je aan lopen voor ‘just in case’. Vraag bij mij rijst dan ook meteen: wat is dan de beste techniek? Harold Hamersma (wijnrecensent) zei ooit tijdens een etentje tegen mij: ‘la vista’. Dat betekent: kijken (en luisteren) en het juiste moment afwachten (dat is ook de ervaring) om naar een tafel/klant toe te gaan, ze iets te vragen, ze te bedienen…. Blijft lastig, maar niet onmogelijk…. Wel altijd leerzaam extra op te letten, want #retail is en blijft detail, vooral ook in dat soort dingen.

Morgen weer wat winkels checken met mijn Indiase collega Prachi, vervolgens een voorbereidende meeting met de eerder door mij besproken Sumita Ghose van Rangsutra en aansluitend overleg met AkzoNobel erbij over het stencilproject. De doelen zijn helder, de uitdagingen inmiddels ook. Let’s go for it! Of – naar Nike: just do it! Daarna meer nieuws!